Als ik me oud voel, ouder dan ik ben, ouder dan de jaren die ik geleefd heb, helpt het om te bladeren in mijn beschreven verleden. De redenen waarom ik me oud voel, soms, worden dan duidelijk. Ik heb veel gedaan, goed en fout, meer goed dan fout, gelukkig; jawel, dat kan alleen ik maar beoordelen. Voor mijn fouten heb ik al geboet, ik heb er al wakker van gelegen, ik heb ze de revue laten passeren en erover nagedacht. Ik kan het verleden niet veranderen. Ik heb het een en ander overleefd en ik daarom wil en kan mij zelf niet veranderen, de overlevingsstrategie is in mijn persoonlijkheid ingebed. Ik kan wel gaan huichelen en draaien maar dat zit er niet in, zo ben ik niet.
Wel zie ik waar anderen soms last hebben gehad van mijn ietwat temperamentvolle (klinkt niet zo erg) persoonlijkheid. Ik kan dat niet terug draaien, aan excuses heeft niemand wat; het meeste is te lang geleden of zijn die anderen dood. Als ik tegenwoordig wat schrijf geef ik anderen in ieder geval de ruimte om het NIET te lezen.
Ik heb grote moeite met een gebrek aan loyaliteit. Ik verdedig mijn mensen door dik en dun. Als ik dat ten onrechte doe, zeg ik dat later in een 1 op 1 situatie en nooit waar anderen bij zijn. Natuurlijk verwacht ik die loyaliteit ook maar alleen van mijn mensen, de mensen die me kennen en die ik ken. Vrienden en vriendinnen en anderen die die loyaliteit van mij 'for granted' namen kwamen van een koude kermis thuis.
Ben ik lastig, vraag ik me dan? Daar kan ik 'ja' op antwoorden. Ik heb zo'n kop die alsmaar boven dat maaiveld uit wil. Anderen zouden zich daar voor kunnen schamen. Daar kan ik niets mee, helaas. Het wil dus niet zeggen dat ik graag in het centrum van de belangstelling sta, helemaal niet; ik vind toegezongen worden al moeilijk. En die kop steek ik niet met voorbedachte rade naar boven.
Ik heb het meeste in mijn leven zelf moeten doen, ik wil dat blijven doen op de manier die mij het meest effectief lijkt, als was het maar met af en toe in plaats van een klopje op eigen schouder.
Dat is ook zo'n teken van ouderdom. Dat die klopjes op mijn schouder vaak komen van nieuwe mensen. Dat is prettig. Door dat 'for granted' nemen krijg je steeds minder complimentjes.
Mijn kleinkinderen brengen mij weer terug in het heden. Veel van wat een moeder 'fout' doet, kan ze enigszins verbeteren bij de tweede kans die het zorgen voor kleinkinderen eigenlijk is. Tijdens een uitgebreid en meer relaxt (groot) moederschap zonder moederschap te zijn. Omaschap is heel spannend en leerzaam.
Hoe ik hier op kwam? Oh ja ( dit is ook een teken van geen 16 meer zijn, de draad kwijtraken), ik zat te bladeren in het nog niet zo verre verleden en kwam de volgende herinnering tegen:
Kinderlogica.
Daar op de rieten poef
Die kraakt van ouderdom,
Wiebelt ze en vraagt
Waarom die mand kraakt.
Ouderdom zeg ik
die mand is al heel oud
Dan kruipt ze lachend
Op schoot bij mij en
Zegt al wiebelend
En blij; Jij kraakt niet
En jij bent ook al oud
Maar jij bent geen mand
Blanca december 2013
©Gavi Mensch
Maastricht, 1-2-2017
Geen opmerkingen:
Een reactie posten