Vakantie voor softies

Of ik nog met vakantie ga?

Ik heb 2 weken bij het bos gewoond en elke dag stevige wandelingen gemaakt met twee enorme Duitse herders. En dat terwijl ik helemaal niet van wandelen houd. Doelloos wandelen alleen maar om je benen te bewegen, ik kan het niet. Ik beklim nog liever een berg waarbij het op de top naar beneden kijken het doel is. Wandelen met honden door een bos met heuvels heeft dus twee doelen. De honden en de heuvels. In de tijd dat ik met vakantie was heb ik gewoon niet aan thuis gedacht. Aan de belastingpapieren, aan wat ik allemaal moet, aan wat ik allemaal net niet haal. Daar niet aan denken is voor mij al vakantie.

Als ik naar mijn ver weg, te koop staande huisje ga, is dat geen vakantie. Daar ben ik aan het werk, ik ruim op en zoek uit, gooi weg en repareer. Het was mijn woonhuis en het ondergoed van tussen de 15 en 8 jaar geleden kan ik nog een keer dragen en dan valt het uit elkaar. De papierzooi die ik daar verplicht bewaar ga ik nooit meer gebruiken en elk jaar gooi ik een heel jaar plakjes beschreven boom in de vuurkorf.

Vakantie zoals in eeuwig feestend Ibiza, groenwaterend Hawaï of een verlaten strand in Griekenland ken ik niet. Dat is minstens 30 jaar geleden. Een hotel/strand vakantie in een badplaatsje aan de Spaanse kust vol bekenden. En ook dat was het net niet voor mij. Voor mijn kinderen wel en dus was het goed.

Nu heb ik het hart niet om zonder meer naar Griekenland op vakantie te gaan. 

Ik kan niet op mijn ronde billies gaan zitten terwijl om de hoek de vluchtelingen als zombies moeten gaan zitten wachten tot ze verder mogen, of niet. Ik zou beginnen met kinderen opnieuw leren spelen en ouders weer activeren, voornamelijk om weer een nieuw bestaan op te bouwen met elkaar. 

Om hen te helpen over de sores van de afgelopen jaren te praten en steen voor steen af te breken en met die stenen een nieuw onderkomen te bouwen. Sterke mensen die de dood in de ogen gekeken hebben.

Ik zou in de plaats daarvan ook aan het strand kunnen gaan liggen met een parasol, een ligbed en een flinke laag factor 50. Met een koelboxje vol frisse watertjes en een zak vers fruit. Maar dat kan ik niet. Ik ben een softie.

Om die reden zou ik ook niet goedkoop naar Turkije vliegen, land van de dictator, de uitroeier! Ook daar vluchtelingen kampen zo groot als mijn provincie. Voor een dag verblijf geef ik een familie kleding en eten, voor een dag strand twee families eten en vers fruit.

Ik zou een hele sliert kindjes mee willen nemen voor een vakantie dag, weg met de lappen en doeken en trainingspakjes in de hitte. Hop allemaal in de zee, spetteren en lachten en hen leren dat de zee ook lief en vrolijk kan zijn. Daarna voetballen en badmintonnen en zakken vol perziken, appels en bananen. En heel veel frisdrank, voor kinderen blijft dat een avontuurlijke sensatie waar wij allang niet meer bij nadenken…bubbeltjes op je tong.

Ik heb nooit gedeugd voor goedkope vakanties. Ik ga liever niet.

Vroeger gingen mijn kennissen naar Oostblok landen. Kamperen. Met de auto vol Nederlandse produkten waarvan de restjes ook weer mee terug kwamen. Een kop koffie koste 50 cent en 5 cent fooi was al heel wat, dan stonden de mensen daar al te knippen en te buigen. Op souvenirs kun je afdingen, ze vroegen immers altijd veel te veel. Moest ik ook doen, zeiden ze dan.

Ik heb altijd liever gespaard voor een vakantie waar ik op gelijke voet kon blijven met de bewoners van mijn vakantieland. Ik was hen dankbaar voor de gastvrijheid, liet een flinke fooi achter en dronk gewoon een kop koffie minder als dat nodig was. Souvenirs heb ik nooit gekocht, wel kunstwerkjes van plaatselijke kunstenaars.

Ik heb met sommige mensen nog steeds contact.

Kortom, ik houd van eerlijk delen, ik mis niets van wat ik weggegeven heb, er komt zoveel voor terug!

Een werkvakantie naar een Grieks eiland zou ik wel willen. Ook al geeft de Rijksoverheid aan, dat Griekenland geen doorvoerland is van vluchtelingen (?). Overdag bij de oorlogsvluchtelingen, 's middags een uurtje strand en zout water en 's avonds wat sightseeing of met een pak thee, suiker, melk, vers water en heel veel koekjes op visite bij mensen die nergens echt gewenst zijn. Een simpel pensionnetje met een schoon bed en een eenvoudige douche is genoeg.

Proberen getraumatiseerde kinderen weer aan het lachen te brengen is veel meer vakantie dan afdingen in Roemenie.

Ik weet het, ik ben (gelukkig) een softie.

©Gavi Mensch

Maastricht, 31-8-2016