dinsdag 19 augustus 2014

gastcolumn David Suurland: Antisemieten als helden ingehaald in moslimwereld.




Joodse scholen en synagogen zijn zwaar beveiligde bunkers. Het geweld van moslims tegen Joden is geen toeval, aldus David Suurland promovendus Universiteit Leiden in de NRC
In maart 2012 drong de 23-jarige Mohammed Merah gewapend met een geweer en een zorgvuldig gekweekte haat voor Joden in het Franse Toulouse een Joodse basisschool binnen. Daar schoot hij een rabbijn en drie kinderen dood. De zevenjarige Myriam Monsonego tilde hij aan het haar omhoog, waarna hij een geweer op haar slaap zette en haar door het hoofd schoot.
Als deze Jodenjacht, want iets anders was het niet, al geen teken aan de wand was, waren de reacties dat wel. Meteen nadat de identiteit van Merah bekend was geworden, werd op Facebook een groep opgericht waar mensen hun steun konden betuigen – aan de dader welteverstaan, niet aan de slachtoffers.
Binnen enkele uren hadden tweeduizend Franse moslims hun steun aan broeder Merah betuigd. Alleen omdat de Franse autoriteiten Facebook dwongen deze groep te sluiten, werden dat er niet veel meer. Buurtgenoten feliciteerden de moeder van Merah met de heldendaad van haar zoon en als postume steunbetuiging aan Merah schoot in de eerste tien dagen na de aanslag in heel Frankrijk het aantal antisemitische incidenten met 40 procent omhoog. De Joodse school werd bedolven onder telefoontjes en mailtjes waarin werd gedreigd het werk van Merah af te maken.
Aanslagen zoals in Toulouse, Brussel of de bestorming van twee synagoges in Parijs staan niet op zichzelf. Ze zijn het logisch gevolg van een breed gedragen en diep in de islamitische gemeenschap verankerde Jodenhaat. In bijna alle grote Europese steden met een aanzienlijke islamitische populatie hebben Joden te kampen met structurele intimidaties, bedreigingen en geweldpleging vanuit voornamelijk islamitische hoek. Waar komt die haat vandaan?
Vele moslims haten volgens eigen zeggen Joden niet; ze reageren slechts op het onrecht dat de Palestijnen wordt aangedaan. Dit excuus van morele verontwaardiging is volstrekt ongeloofwaardig. Waar waren zij toen andere moslims onrecht werd aangedaan? De moordpartijen van Saddam Hoessein, ISIS of al-Qaeda in Irak, de 170.000 doden en miljoenen vluchtelingen in Syrië; de Arabische afslachting van 200.000 zwarte moslims in Darfur hebben niet één noemenswaardige demonstratie op het Spuiplein weten te veroorzaken. Honderd dode Palestijnen daarentegen zijn een met de Holocaust te vergelijken ‘genocide’ die het rechtvaardigheidsgevoel van de islamitische ziel tot op het bot weet te krenken. Althans, zo wil men doen geloven.
Daarbij zou het gaan om een ‘strijd tegen het zionisme’. Maar dat is een oude en weinig zeggende semantische truc. Net zoals de nazi’s met de term ‘communisten’ vooral Joden op het oog hadden, en de communisten met de term ‘kapitalisten’ het ook over Joden hadden, zo hebben vele moslims het met de term ‘zionisten’ ook over Joden. Er wordt een uitzondering gemaakt voor de Naturei Karta, een obscure Joodse sekte die het bestaansrecht van Israël ontkent, maar verder zijn alle Joden die het bestaansrecht van Israël erkennen zionisten.
Dat blijkt ook uit de kwalificaties die zionisten worden toebedeeld; deze zijn gelijk aan de wijze waarop eerdere antisemieten het over Joden hadden. Tijdens de demonstratie in Den Haag werden alle anti-Joodse vooroordelen van eerdere antisemieten een voor een op de ‘zionisten’ van toepassing verklaard: ‘zionisten’ controleren de media, wereldleiders buigen voor de macht van de ‘zionisten’ en ‘zionisten’ willen slechts één ding: de totale oorlog aan iedereen die tegen hen is.
Zo worden onder het mom van mensenrechten eeuwenoude complottheorieën over Joden witgewassen en door een enthousiaste menigte met strijdkreten ontvangen – en de politie kijkt toe. Waar komt die fixatie op de Joden eigenlijk vandaan?
In de islamitische denkwereld gaat het voor de Joden fout op het moment dat zij Mohammed niet erkennen als profeet. Vanaf dat moment beschrijven de canonieke bronnen van de islam de Joden vrijwel uitsluitend in negatieve termen. Zij zijn het die voor eigen gewin bewust het woord van Allah hebben vervalst, de waarheid verhullen, hun profeten vermoorden.
Ook in de theologische verhandelingen van de islamitische middeleeuwen en moderne tijd loopt een rode draad: de Jood is de vanzelfsprekende vijand van Allah en de islam. De vergelijking met het christelijk antisemitisme is evident. En daar waar 2000 jaar christelijk antisemitische theologie het maatschappelijk draagvlak voor de Holocaust creëerde, zou het naïef zijn te veronderstellen dat 1400 jaar islamitisch antisemitisme zonder gevolgen zou zijn. Dat is het dan ook niet.
In een grootschalig onderzoek van het gezaghebbende PEW instituut uit 2010 werd aan moslims van Egypte tot aan Indonesië gevraagd hoe zij dachten over Joden. Let wel het gaat hier om Joden, niet om Israëliërs. Minimaal 95 procent van de bevolking van Egypte, Libanon en Jordanië gaf aan zeer negatief over Joden te denken. In Turkije, Pakistan en Indonesië was dit minimaal 73 procent. Saillant detail, de enige moslims die overwegend positief over Joden dachten (54 procent positief) waren de moslims in Israël.
Voor wie het medialandschap en onderwijssysteem in deze landen kent, zijn deze uitslagen geen verrassing. Sinds jaar en dag wentelen zowel de staat als de moskee, beide om eigen redenen, de problemen van alledag af op de aloude vijand: de Joden. Het analfabetisme, de corruptie en de armoede waar deze landen mee kampen, zijn in het intens tribale en racistische wereldbeeld van deze samenlevingen niet het gevolg van de eigen incompetentie, maar van een Joods wereldcomplot tegen de moslims.
Dat dit denken in termen van internationale complotten en absolute vijandsbeelden naadloos aansluit bij het antisemitisme van nationaal-socialistische aard is dan ook geen toeval. August Rohling’s proto-antisemitische Der Talmudjude, de Protocollen van de Wijzen van Zion en Hitler’s Mein Kampf staan in de islamitische wereld steevast in de top van de bestsellerlijst.
Daar waar Holocaustontkenners zoals David Irving of Robert Faurisson in eigen land tot de criminele onderlaag van de maatschappij worden gerekend, worden zij in de islamitische wereld als helden verwelkomd, krijgen ze presidentiële onderscheidingen, zendtijd en royale subsidies om hun ‘academisch onderzoek’ voort te kunnen zetten. Ook de Franse antisemiet Dieudonné, die het antisemitisme onder zowel links als islamitisch publiek wist te mobiliseren, kreeg geld van Iran om zijn ‘strijd tegen de zionisten’ voort te zetten.
Het simpele feit is dat de nazi’s jaloers zouden zijn op de wijze waarop zowel de staat als de moskee meerdere generaties van de bevolking met de meest virulente Jodenhaat hebben weten te indoctrineren.
Het kon dan ook niet uitblijven: met de massale immigratie heeft de islamitische Jodenhaat voet aan wal in Europa gezet. Met veel moeite en tegenwerking onttrekt de wetenschap zich aan een repressief politiek correct denken dat moslims alleen maar slachtoffers van racisme zouden zijn - en geen daders.
De eerste voorzichtige stappen in het onderzoek naar de omvang van islamitische Jodenhaat in Europa schetsen een inktzwart beeld: gemiddeld houdt ruim 40 procent van de moslims er uitdrukkelijk antisemitische overtuigingen op na. Daarbij gaat het expliciet niet om anti-Israëlische maar om anti-Joodse meningen.
Het moet nadrukkelijk worden gesteld: men kan zonder enig probleem kritisch zijn op Israël zonder een antisemiet te zijn. Zo wordt in het uiterst Israël kritische Zweden slechts 5 procent van de niet-moslims als antisemiet aangemerkt, onder moslims is dat 39 procent. In Nederland is het 40 procent van de moslims tegen 9 procent van de niet-islamitische bevolking.
Onderzoek door drie Belgische universiteiten toont aan dat Jodenhaat onder Belgische islamitische studenten zeven keer zo hoog was als die onder niet-moslims; bijna de helft van alle ondervraagde islamitische studenten hield er klassiek antisemitische denkbeelden op na. En ook hier haastten velen zich om deze bevindingen exclusief te wijten aan islamitische frustraties over het Israëlisch-Palestijns conflict.
Echter, professor Elchardus die het Belgisch onderzoek leidde, benadrukte dat deze Jodenhaat niet wordt veroorzaakt door het Israëlisch-Palestijns conflict, de sociaal-economische achterstand of het opleidingsniveau, maar dat „het antisemitisme bij die moslimleerlingen theologisch is geïnspireerd. Er is een rechtstreeks verband tussen moslim zijn en antisemitische gevoelens koesteren”.
Een recent Duits onderzoek door onderzoeksbureau Wissenschaftszentrum Berlin für Sozialforschung (WZB) onder moslims in zes Europese landen bevestigde dit beeld: 45 procent van de moslims was het eens met de antisemitische stelling dat Joden categoriaal niet konden worden vertrouwd, en ook hier werd als hoofdoorzaak de religie aangewezen. Dat wil niet zeggen dat 40 procent van de moslims de Joden het liefst de gaskamer in zou sturen, maar dat wilden de meeste Duitsers in 1933 ook niet. De sharia zou dat overigens, het moet gezegd, ook niet toelaten.
Toch leidt de acceptatie van een bepaald vijandbeeld tot steeds grotere excessen. Een op de vijf geschiedenisdocenten in de vier grote steden heeft, zeventig jaarna Auschwitz, weleens de Holocaust niet of nauwelijks ter sprake kunnen brengen, omdat vooral islamitische leerlingen er moeite mee hebben. Met de gevechten tussen Hamas en Israël is het hek van de dam op de sociale media. Daar heeft Jodenhaat nu de vrije loop. Moslims die met voor- en achternaam, opleiding, werkgever en al oproepen tot het vergassen van Joden of Hitler verwijten zijn werk niet te hebben afgemaakt, zijn daar normaal geworden. Dat gebrek aan schaamte zegt veel over de mate van sociale acceptatie van dit soort gedrag. Daar waar dit soort gedachten en gedragingen gemeengoed zijn, volgen de intimidaties, bedreigingen en uiteindelijk fysiek geweld vanzelf.
Inmiddels, en dat is een tweede probleem, moet een hele generatie aan islamwetenschappers, cultureel antropologen, mensenrechtenorganisaties en politici door hun banden met moslims en de islamitische wereld weten hoe zeer het antisemitisme daar speelde en speelt. Maar zij hebben bewust hun mond gehouden of, nog erger, het probleem vergoelijkt. Natuurlijk, je wilt je politieke achterban niet van je vervreemden, je wilt die door een Golfstaat betaalde beurs voor je academisch onderzoek niet verliezen en als je politieke focus op het bestrijden van Israël of het kwaadaardige Westen ligt, dan is de islamitische wereld een wel heel gulle medestander.
Heel wat carrières zijn gebouwd op het negeren, verzwijgen en bedekken van de beerput die nu langzaam opengaat. Dat je daarbij je mond houdt uit opportunisme of angst is één ding. Maar dat je de mensen die wél de morele ruggengraat hebben om dit probleem aan te kaarten actief tegenwerkt, van racisme beschuldigt en daarmee zelfs in gevaar brengt, getuigt van een stuitend moreel failliet.
Hoe vaak zijn Bolkestein, Fortuyn, Jansen, Ellian, Hirsi Ali, Van Gogh of Wilders niet beticht van het aanzetten tot racisme? Als het gaat om Jodenhaat onder moslims hadden zij gewoon gelijk. En dan hebben we het nog niet eens gehad over de eveneens endemische homohaat, intolerantie voor andersdenkenden of afvalligen.
Natuurlijk hebben moslims in Europa ook te maken met racisme. Maar daar waar een moslim zonder enige angst door een Joodse wijk kan lopen, zal een verstandige jood met een keppeltje dat niet proberen in een islamitische wijk in Lyon, Antwerpen, Malmö of Berlijn. Terwijl er in heel Europa nergens moslims bij de moskee worden belaagd door opgeschoten joodse jongeren, moeten synagogebezoekers in Parijs er rekening mee houden dat ze door islamitische jonge mannen worden uitgescholden, in elkaar geslagen, neergestoken of beschoten. Geen enkele islamitische school moet beveiliging regelen omdat Joden dreigen de kinderen te vermoorden. Joodse scholen daarentegen zijn verworden tot zwaar beveiligde bunkers.
Dat is de realiteit. Je hebt geen Toulouse of Brussel nodig om te beseffen dat intimidatie, racisme en geweld van moslims tegen Joden een dagelijks fenomeen is dat niet voorkomt uit toeval.
Geplaatst met persoonlijke  toestemming van David Suurland

NB Ik vind persoonlijk  dit stuk  zeer de moeite waard. 
Niet omdat ik een hekel heb aan moslims, verre van dat, ik heb aardig wat vrienden en vriendinnen die moslim zijn. 
Wel omdat ik merk dat er een nare neiging is tot het knuffelen van daders van racisme, van wreedheden en machismo. Twittervrienden hebben me geband omdat ik niet vóór dit ophemelen van die arme moslims ben. Omdat ik ze nooit gehoord heb als andere groepen de de dupe waren van deze moslim fanaten, omdat ik ze daar nog steeds niet over hoor, omdat twitter-vriendschappen soms net even te vluchtig zijn als je bij je eigen en nog steeds linkse mening mening blijft. 
Met dank aan David Suurland voor een artikel waar ik aan  kan refereren.

©David Suurland 2014









©Gavi Mensch  van tekst anders dan die van het artikel.
Nederland BV, 19-8-2014


Voor echte lezers en de daderknuffelaars heb ik alvast wat weerwoorden, dat scheelt misschien scheldkannonades?

De religieuze beterweter en natuurlijk tegenpiet: 
De politicoloog die aandacht zoekt voor zijn aankomend proefschrift: 






Geen opmerkingen:

Een reactie posten