Sterretje

.

Op Valentijnsdag zou mijn jongste kleindochter geboren worden. Zaira kwam echter al anderhalve maand eerder en was te ziek om verder te gaan.

Toch heb ik drie kleinkinderen.

Mijn oudste is Blanca, een dame van drie en een half (moeilijk om te laten zien met zo'n dubbelgevouwen wijsvingertje) die precies weet hoe het allemaal werkt. Een durfal, een klimster, een trampoline-springster, een fietster op twee wielen. Een puzzelaarster van heb ik jou daar en een tekenares met talent. 

Ze is de baas en als ze niet de baas is, is ze dat nog, denkt ze.

Maar niet bij mij, haar Oma. Ik ben altijd te porren voor gekke zaken, verkleedpartijen, tenten bouwen en koekjes bakken. Alleen heb ik niets met brutaal en ongehoorzaam, ik leg uit, praat en als het nodig is negeer ik een minuut of 5.

Dat is heel erg, als mijn kleindochter genegeerd wordt snapt ze razendsnel dat er iets fout is gegaan.

Mijn kleinzoon Óscar daarentegen, lacht mijn dwingende oogopslag weg, drukt met zijn altijd kleverige priegelvingers mijn oogleden naar beneden en roept dan "Oma kiekeboe". Probeer dat maar eens te negeren! Deze anderhalf jaar oude charmeur speelt altijd op de persoon. Ziet alles en begrijpt veel te veel voor zijn leeftijd. Hij is snel en ongeduldig, vrolijk of huilend met enorme tranen, zoals die van dat beroemde zigeunerkindje op het schilderij.  Natuurlijk trap ik daar niet altijd in, mijn kleinzoon heeft wat vernauwde traanbuisjes en hoeft maar met zijn lange wimpers te knipperen om dat traanvocht precies op het goede moment over zijn wangen te laten lopen. Ik moet er om lachen en dan hij meestal ook.

Het mooiste kleinkind dat ik ooit heb gezien was mijn sterretje Zaira, ze lag daar zo aanwezig te zijn, zo compleet en zo mooi. Zoals mijn dochter op het kaartje zette: "Ze was te mooi voor deze aarde."

Ik had nooit kunnen bedenken dat ik dit kleine meisje zo zou missen. Dat ze zoveel verdriet zou achterlaten, zo'n enorme lege plek.

Ze had al een stoeltje, prachtige jurkjes in mijn onderste la en een heerlijke dekentje voor haar alleen. 

En een draagzak; oppassen op twee kleintjes met een derde in de je armen, betekent dat je af en toe toch je handen vrij moet maken. Dicht tegen Oma aan is het veiligst.

De draagzak ligt hier zo vreselijk leeg te liggen.

Mijn kleinkinderen groeien op met de wetenschap dat ze nog een zusje hebben. Zaira maakt deel uit van het gezin. Ze wordt genoemd telkens als de namen van de hele familie genoemd worden. Dat is prettig en geruststellend voor allemaal. Ook voor mij. 

Ze is geen verleden tijd, ze heeft haar plaatsje ingenomen. Ik probeer me voor te stellen hoe ze zou lachen en haar armpjes om mijn hals zou slaan, zoals Óscar dat doet of een pruillip. Of met haar handjes in haar zij gaat staan zoals haar grote zus Blanca.

Ze is de zoetste van mijn kleinkinderen, de minst tastbare en ook degene die het meest in mijn gedachten is.

Blanca en Óscar hebben een pop die de kleertjes van Zaira draagt.

Maar de pop heet Alicia.

Zaira is een sterretje

©Gavi Mensch

Maastricht, 9-2-2014 

.