donderdag 8 augustus 2013

Jong kinderen krijgen?



Hoe moeilijk het is om groot te worden als dochter van oudere ouders?
Ik kan slechts gokken. Op de leeftijd dat de meeste puberdames tegenwoordig echt de billetjes tegen de krib gooien, was ik al economisch zelfstandig, werkend en studerend. Mijn ouders waren niet ouder maar geheel afwezig, bezig met zichzelf, elkaar en hun drie zoons. Zoons zo lastig dat ik maakte dat ik wegkwam.

Ikzelf kreeg mijn dochter relatief jong en mijn zoon 8 jaar daarna. Er was een wezenlijk verschil in uithoudingsvermogen. Ik ben gek met en op mijn kinderen, het zijn echte menschen
geworden. Alleen heb ik als alleenstaande ouder hen geen vader-spiegel kunnen voorhouden.

De aanloop van pubermeiden en jongens in mijn kleine gezin zonder vader is altijd groot geweest. Mee-eten kon, er was altijd een bed na een telefoontje en er waren lange praatnachten.

Nu zie ik het ploeteren van de puber, de bijna adolescente dochter van een vriend die haar op latere leeftijd verwekte en liefdevol opvoedde. Haar (ook al wat oudere) moeder koopt de meeste aandacht af, vader is gepensioneerd. Zij zijn gescheiden. Ze hebben allebei hun dochter zeer lief.

De dochter probeert angstvallig een heel en ongebarsten beeld van zichzelf te krijgen. Maar dat is moeilijk, de ene maand hier, de andere maand daar; vader zorgt voor de intellectuele opvoeding, moeder voor het uiterlijke en de geldstroom.
Een ongebarsten beeld krijg je in spiegels die best wat verweerd mogen zijn, maar de ragfijne barstjes vertekenen het beeld.

Men moet jonger kinderen krijgen, hoorde ik laatst. Ik ben het daar mee eens. Bij jonge kinderen horen jonge ouders, met energie en hun eigen jeugd nog dichtbij in de herinnering. Met een grote 'maar'…

Aangezien wij vrouwen de enigen zijn met het juiste equipement om kinderen te maken en te baren is het wel zo eerlijk om ons daarna de ruimte te geven om economisch onafhankelijk te worden en te blijven.

Dat wil zeggen dat er meer mannen thuis zullen moeten blijven om de extra taken van de vrouw over te nemen.
Er moeten betaalbare opvangplaatsen komen, waarom geen voor-school zoals in Spanje en in delen van België, waar kinderen vanaf hun derde (zindelijkheidsleeftijd) gewoon naar school kunnen en buitenschoolse opvang en extra begeleiding gewoon in het basispakket van Onderwijs zitten?
Er moeten moederbanen gecreëerd worden, met tijd en ruimte om te voeden, met een x aantal dagen en afspraken voor als een kind ziek is ( en niet klakkeloos meer vaccineren)
Op de universiteiten en HBO, maar ook bij de bedrijven en instellingen kunnen toch gewoon weer crèches worden opgezet, wat was daar toch mis mee? Toch niet weer die marktwerking?

Iedereen draait dan weer gewoon mee in de samenleving, niemand hoeft thuis te blijven (uitzonderingen daargelaten). Vrouwen dragen een extra steentje bij door naast hun werk en de kinderen baren ook nog te multitasken. Jonge mensen moeten het goede voorbeeld krijgen.
Ik gun iedereen een kind, van harte. Er is niets dat het leven zo verrijkt als het groot zien worden van je kinderen en je kleinkinderen.
Ik vrees dat de ploeterende puberdame van de oudere ouders geen heerlijk onbezorgd voorbeeld heeft van dollende ouders, die nog niet zo lang geleden jong waren.

Het krijgen van kinderen op oudere leeftijd past niet in het geestelijke en ook niet in het lichamelijke systeem van de mens.  Het aantal IVF en hormoonbehandelingen is toegenomen. Mooi dat het kan.
Maar is het niet gewoon eerlijker om meer te bieden aan ouders die jong kinderen willen krijgen, vooral aan moeders die daarna toch nog de weg af moeten leggen om een plek te veroveren in de op economie gebaseerde maatschappij.

Ik denk dat het rijkdom schept, dat mensen (lees vrouwen) gezonder zijn en blijven als ze de zwaarste klus van hun leven kunnen klaren als ze jong en sterk zijn. Dat er minder verzuim zal zijn, minder verdriet, minder onbegrip. Dat pubermeisjes met oudere ouders, pubermeisjes met jongere ouders worden, met begrip en herinneringen van de ouders als steunpilaar.
En dat ze zelf ook zin hebben om jong kinderen te krijgen, pret te maken en het opvoeden en grootbrengen als een vervolg zien van hun eigen leven.

Voor puberdochters is het leven vol uitdaging maar ook vol verantwoording. Voor het aangaan van beiden is ondersteuning nodig en invulling van vragen.
Ik had een fantastische grootmoeder voor veel levenszaken, maar echt dollen met mijn moeder heb ik nooit gedaan. Mijn moeder was door de oorlog te jong oud geworden.

Als grootmoeder probeer ik soms nog te dollen met mijn kleinkinderen, dat gaat nog net een uurtje of wat. Mijn lijf is versleten van het werken, van het baren en dragen, van het multitasken. Ik moet er niet aan denken dat ik nu nog een dochter van 17 zou moeten coachen. Wat ik leer van mijn kleinkinderen is iets heel anders dan wat ik aan mijn kinderen geleerd heb.

Kinderen moet je krijgen als je jong bent. Met de juiste instelling. Met de hulp die nodig is om je daarna weer verder te laten gaan.

Gewoon omdat je het waard bent.



©Gavi Mensch
Nederland B.V., 8-8-2013

© All rights reserved 2013 Niets van deze blog mag worden overgenomen zonder toestemming van de auteur.

3 opmerkingen:

Gavi Mensch zei
Deze reactie is verwijderd door de auteur.
Nanos zei

Maar wat is jong in deze context? Ik was (net) 31 toen ik mijn eerste kind kreeg en 32 bij de tweede. Ik heb er nooit ook maar een moment spijt van gehad dat ik ze niet jonger kreeg.

Gavi Mensch zei

Ik heb begrepen dat tussen de 20 en 35( max) de ideale leeftijd is... maar dat is geen wet natuurlijk. Ik was 26 en 34 en met 26 was het makkelijker dan met 34:-)

Een reactie posten