.
De maanden december en januari verzoop ik in de geschriften.
De kranten, columns en blogs, de sociale media gingen allemaal over vrede op
aarde en hoe wreed die andere mensen wel niet zijn. Ik had daar niets meer aan
toe te voegen.
Mijn kleine kring was vol van andere zaken. Het herdenken
van een overleden kleindochter, het nieuws over een nieuw kleinkind in de maak,
het herseninfarct van een goede vriend die te ver weg woont om hem te omarmen
en moed in te spreken. Het kind van mijn vriendin met kanker, een andere
vriendin die genezen is. Onze gezamenlijke winterdepressies en onze
gezamenlijke kracht om daar ook weer zonder kleerscheuren uit te komen. En de
geldduivels.
Ik hoefde niet te schrijven over haat en vrede, ik kon het
zelfs niet meer lezen, ik werd en word er moe van. Veel geschreeuw en weinig
wol. Alles was al beschreven, over alles was zogenaamd gediscussieerd. Veel
foto's werden hergebruikt, wreedheden uit andere jaren werden gebruikt om de
overdaad aan leugens en lobby's een gezicht te geven.
Het nieuwe jaar is weer begonnen met leugens en doden, met
moorden en verkrachtingen, met loze beloftes en gemene graaiers. Ik heb daar
niets meer over te zeggen, ik kan er niets meer over schrijven zonder te
vloeken en grof te worden.
Dit is voor mij een revolutionair jaar aan het worden.
Geld is gelukkig geen moer meer waard, dat is al een goed
begin. Dan hoeft er ook niet meer gestolen te worden. Van mij mag het worden
afgeschaft, net zoals de overkoepelende ambtelijke molens. Het wordt tijd voor
kleine gemeenschappen, met een circulaire economie en onderlinge uitwisselingen
van diensten. Het wordt tijd voor een basis salaris om de vaste lasten van te
betalen, waarbij ik dan ook zou willen opmerken dat vaste lasten ook zouden
kunnen verdwijnen, dan is het basissalaris niet meer nodig. Woongemeenschappen,
noem ze commons, met een bepaald doel voor ogen, met een bepaalde sociale
vormgeving, zonder wurgende hypotheken, met gezonde moestuinen in plaats van
gemeente plantsoenen.
Zelfrijdende auto's buiten de bebouwde kom, tussen 16 en 18 u
zijn de straten gesloten voor alle verkeer, dan moeten kinderen buiten spelen.
Geen werktijden van 9 tot 5, geen woensdagopening of zondagsluiting.
Ik noem zo maar wat, iedereen is ingedut; het wordt tijd om
de rotondes te beplanten met fruitbomen en de straten vol te zetten met
bankjes, plantenbakken, eucalyptus struiken en openbare toiletten.
Het wordt tijd dat iedereen stopt met ja knikken en nee
schudden. Er moet ja geschud worden op alle goede voorstellen en er moeten
spijkers met koppen gelagen worden. Tegen de politiek en de ambtenaren, tegen
de oorlogszuchtigen en de menschenhaters knikken we nee.
Elke leefgemeenschap is verantwoordelijk voor de eigen omgeving,
voor de eigen beslissingen, er is een roulerend 'leiderschap', er zijn experts
die tegelijkertijd lesgevers zijn.
Het land is van niemand, grenzen zijn larie evenals de
verdeling van de zeeën en het luchtruim.
Ik ben deze rottige mannetjeswereld spoegzat, ik wil dit
geknoei niet achterlaten voor mijn kleinkinderen. Wie gelooft in goden mag dat
doen zonder anderen daarmee lastig te vallen. Dat geldt ook voor wie gelooft in
geld, macht, Doornroosjes en spoken, voor wie gelooft in heksen en filantropen,
voor wie gelooft in politici en bestuurders. Het mag allemaal. Maar houdt het
voor je, laat een ieder zijn eigen denkbeelden ontwikkelen zonder hen te laten brainwashen
door supergelovers.
Ik heb besloten dat ik in mijn kleine sociale kring genoeg
kan doen voor iedereen en iedereen genoeg kan doen voor mij. En dat heeft niets
te maken met een dwaze participatiewet van bijzonder onbegaafde politici. Er
bestaan geen 10 jarige mantelzorgers meer, 10 jarigen zitten op school en spelen
buiten, sporten en doen aan schaken. Er bestaan ook geen ongezonde cateringprakjes
meer. Iedereen kookt voor 2+2, voor 3+1, de boodschappen voor eten worden
gezamenlijk gedaan en betaald, de moestuin opbrengsten worden verdeeld.
Op kleine schaal gebeurt dit al in mijn kringetje. Mijn
dochter krijgt groente uit de tuin van de buren, die deelt ze met mij en ik
kook mee voor twee van mijn (ex) patiënten.
De hoofdmantelzorger van een van hen, repareert indien nodig
mijn fiets. Ik ga af en toe kijken hoe het gaat met mijn veel te jonge
moederbuurmeisje, haar vader brengt hout mee voor mij om op te schilderen. Ik
rijd zelden alleen op grote afstanden en deel de kosten met mijn meerijders,
snel, leerzaam en goedkoop en voor de deur afgezet.
Steeds meer initiatieven ontplooien zich, weggeef- en
kringloopwinkels, ruilbeurzen, vlooien- en tweedehands kledingmarkten. Aanschuif-
en mee-eet restaurantjes. Lessen in ruil voor lessen. Oppas in ruil voor oppas.
Vakantie door huizenruil. Slecht voor de business, goed voor de verdeling van
mogelijkheden voor iedereen.
Er gebeurt al heel veel zonder geld, je kunt er alleen nooit
iets over zeggen want de overheid wil overal korten en heffen. Maar vandaag of
morgen is die ondergrondse beweging zo groot dat alleen die 1% stinkend rijken
nog geld hebben, waar ze dan niet veel meer mee kunnen. Zomaar waardeloos uit
de lucht gegrepen geld bijdrukken….het is het lachertje van de eeuw, Monopolie
spelen in plaats van Olympische, hoe verzinnen ze het.
Door het overbrengen van kennis van specialist op leek wordt
de wetenschap verbreidt, komt het onderwijs op een hoger niveau en kan iedereen
deelnemen aan de maatschappij, daar zorgt de commons voor, samen doen en samen
denken.
Deze start krijgt nog een positief vervolg, dat weet ik zeker.
Leven heeft niets te maken met haat of godsdiensten maar met
persoonlijke inzet en de voldoening die je eruit haalt. Ga iets doen wat je
leuk vindt en maak er je werk van of omgekeerd, maak van je werk iets leuks.
Wees een rebel en stimuleer anderen ook om te rebelleren. Accepteer niets klakkeloos,
denk zelf, informeer je of doe het samen met anderen, in overleg.
Denk zelf, daar heb je die hersens voor. Denken heeft niets
te maken met hoge of lage IQ's maar met de wil om te leren, op elk niveau. Iedereen kan iets bedenken, al is het maar de
te verbouwen groenten in het plantsoen.
Ik ben op zoek naar een plek voor mijn en onze huisjes,
vriendelijk en met groene energie, met veel groen en een 'verbod' op grijs en
zwart. Een ieder een huisje in de eigen stijl
En wil je appelmoes eten dan plant je gewoon een appelboom.
Zo simpel is het.
©Gavi Mensch
Uit mijn dagboek: Binnenstebuiten.
Januari 2015
Geen opmerkingen:
Een reactie posten