dinsdag 16 december 2014

Een jaar geleden




In een hoekje van de bank
in het veel te stille huis,
huilt mijn oudste om haar jongste.

Mijn ziel knijpt
verdriet omhoog, ik slik.
Het is kleverig leed.
Ik wilde sterk zijn en haar troosten.
met tranen dan maar.

Ik hou haar dicht tegen me aan,
zoals alleen een moeder haar kind
vasthouden kan.

Zij heeft even niets
om tegen zich aan te houden.
Haar jongste kindje is er niet meer,
niet om mee te kroelen.
Voor eeuwig in ons hart, onze gedachten


Oma
Maastricht

24-11-2013
24-11-2014

maandag 15 december 2014

APK-angst


Maanden had ik gespaard voor de APK keuring en de eventuele daar uit voortkomende kosten. Met doodsangst reed ik mijn 14 jarige naar de garage, mijn Twingo, mijn trouwe vriendin. Een lekke band repareren, een afgebroken lampje en  een kleine beurt waren mijn onkosten geweest van het afgelopen jaar. Mijn menopauze autootje moest wel haast gebreken hebben opgelopen.

De jongeman die de sleutel en de papieren van mij overnam reed de auto naar binnen en kwam terug om mij een kop koffie aan te bieden. Vast voor de schrik, dacht ik. Ik dook en de regionale krant; Onno Hoes kan zich niet zo rot gevoeld hebben als ik daar in die garage koffiehoek.

Een doe-het-zelf-garagehouder, die iets niet zelf kon en daarvoor naar mijn garagist moest, zei me in Arabisch Maastrichts dat ik in het vervolg beter bij hem kon komen; dat was veel goedkoper en hij schoof me een visitekaartje toe.
Veel goedkoper. Vreemde concurrent, niet helemaal mijn stijl.
Ik had nog een praatje met de schoonmaakmevrouw, een dame met paars rode handen van het uitwringen van dweilen en sopdoeken. Ik dacht dat dat middeleeuws was maar nee dus.

Het duurde lang, erg lang; de kassa telde vast uurlonen bij elkaar op.
En opeens stond daar de jonge man om te vragen of hij iets mocht repareren.
Er zat iets los aan de vooras en dat moest vastgezet, iets met een pakking en een schroef. En het nummerplaatlichtje was doorgebrand. Bij het woord pakking zag ik mijn spaargeld ernstig verdampen.

Ik vroeg wat de kosten waren en hoorde iets 25 euro. Ik was heel erg opgelucht en riep dat dat er nog wel afkon. Toen de monteur wegwas, siste de doe-het-zelf-man dat ik dat lichtje er wel zelf had kunnen inzetten en dat van die vooras…daar kwam vast dat uur arbeidsloon nog bij. Een beetje domper op mijn feestvreugde maar ik grinnikte stoer en zei dat zelf de onderdelen kopen vast al veel duurder was.

Na een poosje kwam mijn monteur vertellen dat de auto klaar was. Met het hoofd tussen de schouders getrokken vroeg ik hoeveel het allemaal bij elkaar was. APK keuring én de kleine reparatie én een bon voor een autowasbeurt (inclusief winterbescherming, met de hand gewassen) en gratis gebruik van de stofzuiger, totaal €49, - negenenveertig euro ja!
Ik betaalde, gaf 5 euro fooi en kreeg een kerstpakketje mee, met daarin autopoetsdoekjes, autowellness, glasdoekjes en een kalender.

Ik heb de auto direct laten wassen, leuk, met flapslierten die als in een spookhuis over de auto trokken. Ramen waren weer doorzichtig, de lieverd deed ook de binnenkant en gaf me nog wat dashboarddoekjes
De finishing touch kwam na het stofzuigen, ik had dat al heel lang niet gedaan, namelijk een applausje van de wasmeneer en een vleugje 'nieuwe auto parfum'.

Even een kleine reclame voor deze aardige heren die mijn spaargeld in takt hebben gelaten:





Gavi Mensch
Maastricht, 15-12-2015

.


zondag 7 december 2014

Over Jules Deelder....duidelijker hebbie ze nie

JULES DEELDER (70): DE INWENDIGE MENSCH SPREEKT!

Door Wim de Jong




Hoera, Jules Deelder is maandag 70 geworden. Dat wordt deze hele week nog gevierd. Zo heeft de nachtburgemeester morgen voor één dag ook overdag het gezag over de stad en krijgt hij 's avonds van ambtgenoot Ahmed Aboutaleb een dinertje aangeboden. De Buik (vandaag zelf 1 jaar geworden) interviewde de jarige dichter en icoon over koken, eten, drinken, stappen, opgroeien en ouder worden in Rotterdam.
Mijn vroegste eetherinnering? Die heeft te maken met rode kool en spinazie. Rode kool vond ik als kind geweldig, en nou nóg. Ja joh, met een balletje gehakt en appelmoes, zó! Daar doe je me eigenlijk nog steeds het meeste plezier mee. Ik zou het ook zeker als galgenmaal kiezen. Spinazie noemden we koeienpoep, weet je wel, maar dat vond ik ook heel erg lekker. Hutspot, ook te gek. Met witlof had ik vroeger wel weer moeite, maar dat is later helemaal goedgekomen.

Uit eten gaan in de jaren vijftig - joh, dat was wat. Als-ie een week naar de Ardennen ging, dan liep de hele buurt uit bij wijze van spreken, en zo werd er ook tegen dineren in een restaurant aangekeken. Maar mijn vader zat als vertegenwoordiger in de vleeswaren en de conserven, die was wel een geziene figuur in de Zuid-Hollandse horeca. Hij had als een van de weinigen zo vlak na de oorlog ook een wagen van de zaak en daarmee reden wij regelmatig naar een van de eerste wegrestaurants in Nederland, De Gouden Leeuw in Voorschoten. Die was ook toen al beroemd. Daaruit is die hele Van der Valk-machine ontstaan. 

'ROOKWORST, KOLERE, DAAR VREET IK ZO EEN HELE VAN OP'
Nóg een jeugdherinnering: augurken! We hadden thuis een depot beneden waarin mijn vader zijn handelsvoorraden bewaarde. Rekken met worsten, teilen met levers erin, en ook van die grote tienliterblikken augurken. Ik heb het nog steeds: dat als-ie in een augurk bijt - dat bepaalde geluid dat je dan hoort en dat het móet hebben. Met rookworst hebbie dat ook. Enige weerstand en dan knáts. Als dat niet gebeurt doordat zo’n augurk of worst slap is, dan is het ook gelijk niet lekker meer. Rookworst, kolere, daar vreet ik zo achter elkaar een hele van op. Een boterham met kaas idem dito. Als het brood oké is en de kaas is oké dan zijn er weinig dingen die daar tegenop kunnen.  

Maar uiteindelijk gaat er weinig boven koude witte bonen in tomatensaus. Dat heb ik toen ik in Londen woonde veel gegeten, als ontbijt. Vaak had je gewoon niks anders te vreten. Ik heb ook in de bajes gezeten daar, aten we grub - ‘Go get your grub boys!’. Cornish pastry, dat hadden die Engelsen ook, maar verder?! Nou doen ze net alsof ze alles van eten weten, maar als er een volk is dat er nooit ene kloot van heeft geweten... Jóh pleurt op met je geverfde erwten!

Ik ben niet van het koken, maar ik kan wel een perfect ei garen. Ik ben geen hobbykoker, nee, nee, nee, echt niet. In de keuken rotzooien - nou nee, nooit gedaan. Annemarie kookt. Die is, ook als er niks in huis is, in staat om iets lekkers neer te zetten. Eten als resultaat van een of ander creatief proces? Ik kan het wel waarderen als iemand daar met hart en ziel mee bezig is, absoluut. En ik mag gaarne van de resultaten kennisnemen. Zolang het dus maar oprecht is. Want een zeker inflatoir effect heeft het wel, al die aandacht voor dat eten. Het wordt tegenwoordig ook zo overdreven hè. Al die rubrieken, de ene na de andere kok op televisie. Tsja.

Mijn favoriete restaurant is er nog niet. Ik zou zó graag willen dat er een eetcafé kwam dat De Hongerwinter heet. Dat zou ik nou leuk vinden, weet je wel, te gek. Ik zweer het je dat ze er de deur gaan platlopen, jatoch? Echt waar. Dan zet je weer wat recht in de geschiedenis ook, en zet je hier en daar ook weer eens iemand op een ander been, haha. Hebbie in één klap dat hele gezeik en dat overdreven gedoe rond eten ook niet meer nodig. En de gemiddelde mens heeft toch eigenlijk ook de poen niet meer om, zeg, in Parkheuvel te gaan dineren? Daar heeft de belastingdienst intussen wel een eind aan gemaakt.

Die jongen van De Zwethheul, ja bij hem heb ik ook wel eens heel lekker gegeten. Die Mario Ridder ja. Die had allemaal dingetjes die je met een lepel kon eten. Lékker! En op zich is dat heel Rotterdams, eten met alleeen een lepel, jatoch? Eten, joh, het is allemaal prima voor een Rotterdammer, zo lang het maar geen tafelen wordt, en zeker niet met mes en vork. In mijn gedichtencylcus Rotterdamse Kost wordt daar wel mee afgerekend: Als-ie niet vreet/ga je dood/wist Opoe Herfst /106/ al voor ze geboren werd/als-ie het wel doet ook/dient daar voor de goede orde nog aan te worden toegevoegd. En zo komen we er wel: weer tien nieuwe gedichten over Rotterdam, en ze gaan dit keer allemaal over eten - hoe ik er tegenaan kijk, mijn mening. 


'IK BEN GEEN FOLKLORISTISCH VERSCHIJNSEL'
Je haalt er maar uit wat je eruit wil halen, maar ik wil er niet door als een soort folkloristisch verschijnsel van Rotterdam worden weggezet. Dat gevaar is er toch altijd. Goed, je praat Rotterdams, ja logisch, je praat de taal die om je heen wordt gesproken, maar dat je nadrukkelijk wordt gezien als een Rotterdamse dichter, dat mot eruit, weet je wel. Ik ben een Nederlandse dichter die uit Rotterdam komt. En dat er hier een anders levensgevoel heerst dan elders in het land, oké, dat komt tot uiting in die gedichten. Dat kennen ze natuurlijk zelf helemaal niet in Amsterdam, want daar wonen geen Amsterdammers meer. Maarten Spanjer is de enige Amsterdammer die ik nog ken, en de rest komt allemaal uit Tietjerksteradeel en Dinxperlo met de kluiten nog achter de oren. 

Drinken doe ik al honderd jaar gin-tonic. Dat doet ook iedereen ineens tegenwoordig. In een zaak [Ballroom, red.] in de Witte de Withstraat hebben ze nu 51 soorten gin. Zo waait dat allemaal over de wereld, en over een tijdje is het dan weer wat anders. Maar het is goed dat die trends ook aan Rotterdam niet voorbijgaan. De stad is toch ook lang in zichzelf gekeerd geweest:, zo van we houen vooral de ramen lekker dicht. Dat chauvinisme ja, niet buiten de grenzen van de gemeente Rotterdam willen kijken. Met name op Zuid is dat nog erg, bij die radicale Feyenoordkliek. Als er iets achterhaald is, is dat het wel. Ze zijn niet kosmopolitisch weet je. 



Geen kwaad woord verder over Rotterdam, maar er wonen een hoop boeren hier. Je moet je ogen niet sluiten voor de agrarische sector. Die vinden alles gek, doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg. Dat zou dan de belichaming van de Rotterdam-spirit moeten wezen. Nou, die stelregel heeft ons juist jaren tegengehouden, absoluut. We hebben een wereldhaven hier, maar dit is nog lang geen wereldstad. Er zijn een hoop inwoners hier die niet omhoog willen worden gestoten in de vaart der volkeren, maar liever thuis gaan zitten kankeren.

Ik heb er nooit een geheim van gemaakt dat ik Rotterdammer ben. Maar dat wil niet zeggen dat ik mijn ogen in mijn zak heb gehad. Ja, je moet Rotterdam zien als het middelpunt van het heelal, maar het heelal is uiteindelijk wel altijd belangrijker dan het middelpunt; zo moet je het ook zien. We kunnen niet een wereldhaven zijn en tegelijkertijd de deur dichthouden als die wereld op bezoek komt. Dat heb ik altijd gezegd, maar het is door gasten met een one track mind niet altijd begrepen. Nou ja, aan een heel groot deel van de wereld is de relativiteitstheorie voorbijgegaan.

WP IS MEER VAN OWOOWOOWOOBLÔHWÔHWÔH
De eerste favoriete bar die ik noem is Ari. Ja, ik woon ernaast, en Ger [Koedam, red.] is een goede vriend van me. Daarom. De overkant [het Westerpaviljoen, red.] daar kom ik nooit, het is daar meer van owoowoowooblôhwôhwôh, ik ben er misschien drie keer in mijn leven geweest. In Ari komt van alles. Van een hoop van die gasten hier wil je helemaal niet weten hoe ze aan de kost komen, maar de bovenwereld kan niet zonder de onderwereld en omgekeerd, en hier treffen ze elkaar. Zo moet het in een café ook zijn. Sommigen hier komen van de Balkan, uit al die oorlogen die ze er hadden, maar bij Ari zijn het wéreldgasten. Het maakt niet uit waar je vandaan komt, en als je een klootzak bent word je eruit gepleurd. Dat is de enige regel die moet gelden. Ger is ook geen kastelein, dat is meer een waard. 
Goeie tweede is het Schouwtje. Ik realiseerde het me laatst: godverdomme, daar kom ik al meer dan vijftig jaar, weet je wel. Maar goed voor de stad dat er op de Witte de With ook een heel nieuwe lichting horeca gekomen. Zouden er net als vroeger nog ideeën voor de stad worden gesmeed in de kroegen, of staat iedereen er tegenwoordig echt alleen nog maar voor eigen rekening op en neer te springen op van die kankerherrie? Want die muziek van nu bevordert de onderlinge communicatie tussen mensen natuurlijk in het gehéél niet, hè. Je ken de supermarkt al niet meer binnenlopen of je hoort van dat bonkerdebonkerdebonk. Hoe zou Ted Langenbach eigenlijk tegenover eten staan, denk je? 


Als ik in de stad terugkom van een optreden ga ik liever naar huis om daar het plaatje te draaien dat je in de stad niet meer kunt horen. Goed dat het gebeurt, dat je van alles kunt gaan doen op de Witte de Withstraat, maar ik hoef er zelf niet meer allemaal aan deel te nemen. Daar kom je dus wel achter als je ouder wordt: dat je niet bang hoeft te zijn dat je iets mist, want dat is gewoon echt het geval niet, haha. Op 18 december bestaat Blue Note 75 jaar, dan ga ik dus wel weer een avondje Blue Note in Dizzy draaien.

Tuurlijk eet ik regelmatig buiten de deur, want, húp, je kan hierheen en je kan daarheen, overal! De keuze die je tegenwoordig in de stad hebt. Ik kom regelmatig bij Sranang voor een broodje kipkerrie op de Nieuwe Binnenweg, die hebben ook heel lekkere rôti, en pizza’s halen doe ik ook. Al die eetculturen, dat is een enorme vooruitgang ten opzichte van vroeger, en iedere Rotterdammer maakt er graag gebruik van. 

Accepteer dan ook wat gemakkelijker wat andere aspecten van al die verschillende culturen, zou je zeggen. Maar dat gebeurt dan helaas weer te weinig. Goed, dat is een kwestie van tijd. Er is, mede door toedoen van de politiek, nog een groot deel van het Rotterdamse volk dat bang is, maar onder de jongeren leeft die angst voor andere culturen gelukkig niet meer, daar is het joh rot op met je geouwehoer. Ik ga die gasten in het gemeentehuis morgen toespreken, ga ik toch effe zeggen dat het afgelopen moet zijn met die bangmakerij van mensen. Dat ze onderhand worden uitgelachen door de mensen in de stad, weet je wel. 

Ik maak me geen illusies, maar ik ben wel een optimist. Het gaat goed met Rotterdam, de stad is wat zelfbewuster geworden en het gezamenlijke gevoel van trots dat er heerst nu is prettig. Ik ken nota bene Rotterdamse Marokkanen die de schurft hebben aan Amsterdamse Marokkanen -  nou is dat integratie of niet, haha!







26 november 2014
Overgenomen met toestemming van
Wim de Jong
Editor
De Buik van

Wim schrijft, doceert, presenteert en fotografeert. Hij werkt als zelfstandig publicist voor onder andere de Volkskrant, Volkskrant Magazine en Elle Eten.


Jules Deelder is voor mij als Dordtse van geboorte en met een voorliefde voor Rotterdam een heerlijke verschijning. Ik heb iets met de boute duidelijkheid van Jules en met zijn onverbloemd Rotterdammer zijn.
En ook alles wat ik leuk vind deel ik!



Deelder spreekt.... een theatershow....ga er voor zitten 45 minuten kijk en luisterfun

en wat onvervalste Deelder humor




Gavi Mensch
Nederland V.O.F.
7-12-2014




woensdag 29 oktober 2014

Ambtelijke droefkeutel




Volgens de sukkel van een of andere ambtelijke zonde-van-het-geld instelling ben ik alleen en eenzaam en zou ik wat sociale activiteiten moeten gaan ontplooien, het liefst werkzaamheden doen waar ik niet voor betaald word.
Nu word ik al bezig gehouden door en met kleinkinderen, ik spreek in zelfs verkleinwoordjestaal. Ik heb het over appeltjes en peertjes en natuurlijk over eitjes. In mijn werk ben ik bezig met mijn patiënte, de mantelzorger, de zieke dochter en de rest. Ik sta op de markt met mijn curiosa en luister naar de verhalen, klaagzangen en anekdotes en vaak geef ik ook nog gratis verpleegkundig advies.

Maar dat is niet sociaal genoeg en betaald werk; ik moet vrijwilligerswerk doen, ook dat nog. Gratis niet-te-drinken-koffie schenken bij de oudjes en een gezellig praatje maken met een ouwe knorrepot.

Ik zeg het nog één keer. Ik wil niets meer MOETEN dan dat ik al moet.
Ik heb mijn hele leven gezorgd, geholpen, gedaan en meegedacht. Ik kook nog mee voor deze en gene en ik let op mijn overbuurvrouw, dat doe ik als het mij uitkomt en anders niet. Ik heb nog nooit nee gezegd als ik men om hulp vraagt.

Ik ben nu gewend om alleen te rommelen als ik niet werk of oppas. Ik knutsel en schilder, ik maak mooi van lelijk.
Kras dus op met narrige of onverstaanbare oudjes en vieze koffie, ik heb niets met buurthuizen, die tijd heb ik gehad.
Participeren doe ik volop en ik geef altijd fooi als ik koffie ga drinken. Ik wens in mijn leven geen bemoeienis van een of andere ambtenaar of semi-droefkeutel.

Ik ben helemaal niet eenzaam en helemaal niet asociaal. Ik ben graag alleen (het heeft me wat tijd gekost om me dat te realiseren) en wil dat zo houden.

Ah, men is bang dat ik een zonderling word? Ik ben altijd al een zonderling geweest, daar is niets meer aan te doen.

Ik werk maar 12 uur in de week, verdeeld over ochtenden en avonden. De eerste de beste die mij durft te bellen met de mededeling dat ik daar maar eens wat vrijwilligerswerk bij moet gaan doen, krijgt van mij te horen, dat hij zijn salaris maar moet inleveren omdat hij er toch niets zinnigs voor doet.
En als je dit leest, egghead, delete mijn telefoonnummer. Bij het volgende telefoontje smeer ik je over je bureau heen.




En nu weer aan de slag, vanavond om 21.00 ben ik klaar.



©Gavi Mensch

Maastricht, 29-10-2014


.

maandag 13 oktober 2014

Geen mammografie.




De mammografie is een zogenaamd noodzakelijk kwaad. 
En als het nu eens meer kwaad doet dan goed? 
Miljoenen vrouwen laten mammografieën maken alsof het niets is; de voorlichting van het Nederlandse Ongezondheids Ministerie is bar slecht.

Na de hoeveelheid (natuurlijk te verwaarlozen) straling blijkt ook het (pijnlijke) pletten van de borst en het borstweefsel een (geringe) kans op borstkanker te geven. 
Maar aangezien het borstonderzoek een ludieke manier is om gegevens te verzamelen, een zeer conservatieve (zoals de regeringen) methode met een destijds kostbare investering, zitten vrouwen nog steeds opgescheept met deze pijnlijke en waarschijnlijk onnodige onderzoeken.

Waarom komt daar geen verandering in? 
Omdat na de zooi met het Slotervaart Ziekenhuis Sander Spijker, de echtgenoot van de evenzo geniepige Edith Schippers, de baas mag spelen bij de vereniging tegen kwakzalverij?
Omdat het omzetten van pijnlijk en wellicht gevaarlijk naar pijnloos en ongevaarlijk deze en gene misschien minder winst oplevert?

Ik laat geen mammografie meer maken, de laatste keer hebben ze me zo afgesnauwd toen ik aangaf dat het pijn deed, dat ik boos ben weggegaan. 

Ik ben nog wel teruggegaan om de blijvende striem te laten zien net onder mijn borst, dat stukje huid dat van binnen kapot gemaakt is door de ignorante laborante die de mammografie maakte. Onzin vond men.

Maar daarmee sluit ik ook mijzelf uit van het onderzoek op borstkanker. Het zelfonderzoek doe ik natuurlijk wel maar eens in de zoveel tijd zou ik ook wel een thermografie willen laten doen. Maar dat wordt zelden of nooit vergoed. Terwijl het andere invasieve onderzoek de verzekeraars zelfs duur kan komen te staan. 

Vrouwen zijn blijkbaar nog steeds een zeer ondergewaardeerde menschsoort. 




De discussie met de heren en dames die met ziekte van anderen hun brood dik verdienen ga ik niet meer aan. Kwakzalvers zoals het echtpaar Schippers-Spijker, hoeven bij mij ook niet te komen zeveren. Wel is grappig dat het ministerie van VWS de sociale innovatie prijs 2009 kreeg, om daarna verder niets met de innovatie te doen.

Enfin, ik betaal de thermografie zelf wel als mijn verzekeraar het niet doet. Ik doe dat liever dan dat er betaald wordt voor minimaal 1% meer kans op borstkanker. Een ongevaarlijk onderzoek lijkt mij winst voor iedereen.

Mocht u een thermografie onderzoek willen laten doen dan kan dat in Duitsland  voor een kleine €50,- of in Amsterdam: http://www.thermografie-amsterdam.nl/

Lees de artikeltjes eens door, dames en heren.... ja ook heren krijgen soms borstkanker. Het pletten is slecht voor ons en het kan anders. We moeten er gewoon om blijven vragen zeuren en vooral veel over praten. 
Geen roze ribbons maar goede diagnostiek!





©Gavi Mensch
Nederland BV,12-10-2014

.

donderdag 9 oktober 2014

Rebellen nemen het over.




Ik wil niet meer, ik wil niet meer!
Ik wil geen handjes geven!
Ik wil niet zeggen elke keer:
Jawel mevrouw, jawel meneer...
nee, nooit meer in m'n leven!
Ik hou m'n handen op m'n rug
en ik zeg lekker niks terug!

Ik wil geen vieze havermout,
ik wil geen tandjes poetsen!
Ik wil lekker knoeien met het zout,
ik wil niet aardig zijn, maar stout
en van de leuning roetsen
en schipbreuk spelen in de teil
en ik wil spugen op het zeil!

En heel hard stampen in een plas
en dan m'n tong uitsteken
en morsen op m'n nieuwe jas
en ik wil overmorgen pas
weer met twee woorden spreken!
En ik wil alles wat niet mag,
de hele dag, de hele dag!

En ik wil op de kanapee
met hele vuile schoenen
en ik wil aldoor gillen: nee!
En ik wil met de melkboer mee
en dan het paardje zoenen.
En dat is alles wat ik wil
en als ze kwaad zijn, zeg ik: Bil!



Met dank aan Annie M.G. Schmidt, die mijn lijflied schreef.
Ter herinnering aan Koko.
Ik geef het ook weer door aan mijn kleinkinderen, maak geen zorgen! ;-)

©Gavi Mensch
7-10-14




dinsdag 7 oktober 2014

One more update about flu-shots!



How To Avoid The Flu

Eat right!


Make sure you get your daily dose of fruits and veggies.


Take your vitamins and bump up your vitamin C. 


Get plenty of exercise because exercise helps build your immune system.


Walk for at least an hour a day..
 


Go for a swim..
 



Take the stairs insteadof the elevator, etc. 

Wash your hands often.
 
If you can't wash them,keep a bottle of antibacterial stuff around.


Get lots of fresh air.
 
Open doors & windows whenever possible.
 


Try to eliminate as much stress from your life as you can.


Get plenty of rest.
 


OR! 

Take the doctor's approach.. 
Think about it...
When you go for a flu shot,what do they do first?
 
They Clean your arm with alcohol...
 

Why
 ??? 

Because Alcohol KILLS GERMS..
 
So......
 

I walk to the liquor store. (exercise)
 
I put lime in my lager ...(fruit)
 
Celery in my Bloody Mary (veggies)
 
Drink outdoors on the bar patio..(fresh air)
 
Tell jokes, laugh....(eliminate stress)
 
Then pass out. (rest)
 
The way I see it...
 

If you keep your alcohol levels up flu germs can't get you
  

My grandmother always said...
 
'A shot in the glass
 
is better than one in the ass!'




Live Well and Laugh Often!



©Gavi Mensch & Janet Izod
7-10-2014






woensdag 24 september 2014

The stalker is back, is he bored?

 Since  a couple of years I am being stalked by a narcissistic old man. I haven't reacted on his tweets ( all his accounts are suspended by now) or his reactions on my blogs. I simply don't publish his idiotic braincramps. 

I know he is reading my tweets and blogs allthough I've banned him everywhere.
He simply lacks the fantasy and the brains to write his own stuff. He is a copy-pasting asshole.
He is still in for a lawsuit and all his remarks, everywhere, about me and my family are being collected as proof. 

His poor mental state is no excuse, he drinks a lot, smokes too much and refuses help from mentalcare. He is a obstinate silly bugger who probably has spend his entire life feeling sorry for himself and has been lying his way through a weird realtionship with wife and children, who gave up on him, logicaly. 

This is the advice I got for him from my readers:






















That should do the trick for now. He will not understand.
 It's just so he knows......


;-)


Gavi Mensch is Gavi Mensch
Even in Maastricht
24-9-2014

All rights reserved 2014

.

donderdag 18 september 2014

Klanttevredenheidsonderzoek



De enquête, geheel anoniem en prive en met geheimhouding, je kent het wel.
Nou ik wilde wel even meedoen want ik ben altijd benieuwd wat ze vragen.
Het was meer van hetzelfde: pretgestuurde vragenlijst waar ik bij elk vakje voor nadere uitleg het volgende heb ingevuld.

Bijvoorbeeld:
Vraag: U geeft een 6 voor de dienstverlening van VGZ. VGZ wil graag weten wat zij (extra) moet doen om ervoor te zorgen dat u de volgende keer een 8 zou geven voor de dienstverlening van VGZ.


Antwoord: Ik zou VGZ een 9 geven als het volgende nu afgelopen is: "VGZ betaalt topman meer dan half miljoen"; ik heb het wel gehad met graaiers die mijn premie en eigen bijdrage en die van mijn patiënten dusdanig laten stijgen dat mensen letterlijk ziek worden van de zorgverzekeraar.

Als ik dan zie dat diabetici pas een vergoeding krijgen voor de teststrips als ze insuline moeten spuiten, vrees ik dat de deals van VGZ met de insuline producerende farmaceuten beter zijn dan met de klanten. Om maar een voorbeeld te noemen.

Dwangmaatregelen zoals het afwijzen/niet contracteren van vrijgevestigde psychologen en psychotherapeuten, het opheffen van de vrije artsenkeuze en het doorsturen naar verder weg gelegen ziekenhuizen zijn onmenselijk, ronduit wreed.

De onduidelijkheid over de inkoop van medicatie en andere niet transparante deals zijn storend voor elk weldenkend mens en onbegrijpelijk voor mensen wier aanvraag om levensreddende medicijnen worden afgewezen omdat ze te duur zouden zijn.

Grove fouten in de dienstverlening van een bedrijf dat er op gericht is de premiebetalers een dienst te verlenen, daar betalen ze namelijk voor. Het inkomen van de zorgverzekeraars top kan best door 4 gedeeld worden… hoe groot moet het jacht zijn dat over de zeeën van bloed vaart?

Met een 6 gebaseerd op mijn persoonlijke ervaring komt VGZ er nog heel genadig van af.

~~~~~~~~

Mijn advies aan ontvangers van klanttevredenheidsonderzoeken van zorgverzekeraars is: gebruik elke ruimte om je hart te luchten en je klachten in te vullen.
En laat de zorgverzekeraar contact opnemen over je opmerkingen in het onderzoek.

Als klanten van zorgverzekeraars zijn we bijna allemaal wel ergens ontevreden over al was het maar over de salarissen van de topmannen....

Uiteindelijk willen we weer na de NON PROFIT verzekeraar toe; de miljarden winst van deze uitmelkers is hen niet gegund. Sluit elke communicatie met je zorgverzekeraar af met een reminder over het salaris van de baas en een dreiging om over te stappen.

Succes met het invullen!



©Gavi Mensch
Nederland VOF,18-9-2014



Nog even updaten (19-8-2014)  over de transparantie van de medicijndeals,
http://www.zorgvisie.nl/Kwaliteit/Nieuws/2014/9/Schippers-in-actie-tegen-medicijntekort-1603122W/


.